EEN ALTERNATIEF VOOR EEN NIEUW BOSCH THEATER

Een wanhopige theaterdirecteur, wispelturige en besluiteloze politici, een ter zielen gaand theater: wie onlangs Casino de Musical van Lucas de Waard heeft gezien heeft ongetwijfeld kostelijk gelachen.

Ontdaan van de spitsvondige en lachwekkende dialogen wijst Casino de Musical terecht op het schrijnende bestaan van ons theater dat de ene keer door gebrek aan politieke wil, de andere keer door besluiteloosheid en patstellingen een kwijnend bestaan leidt. Een dichtgetimmerde Pleinzaal, een te klein podiumoppervlak, lekkage, verouderde voorzieningen, eveneens dichtgetimmerde filmzalen en een jaar vol asbest: het huidige theater is aan het einde van zijn latijn.

Het prachtige ontwerp van UN-studio voor nieuwbouw aan de parade met twee zalen en twee theatertorens is dat echter ook. Dat zagen we van mijlenver aankomen. Het huidige stadsbestuur hield vast aan zowel de ambities áls het prijskaartje van 2013. Met stijgende grondstofprijzen, indexatie, een aangetrokken bouwmarkt en asbest bleek bij de aanbesteding waar wij al langer voor waarschuwden. Hoge kosten gecombineerd met weinig politieke wil van de coalitiepartijen leidt tot een roemloos einde – waarmee wederom kostbare jaren voor het theater én haar bezoekers verloren zijn gegaan.

Daarmee kwam de zoektocht naar alternatieven wederom op tafel. In de fractie bespraken we onze randvoorwaarden. Wat wij willen is een theater met een regionale functie dat een podium biedt aan nationale en internationale gezelschappen. Een theater dat daarnaast een huiskamer is voor onze stad. Een theater waar het Scapino Ballet, de Nederlandse Reisopera, Theo Maassen, Claudia de Breij, het Grand Gala du Kwek en het theaterfestival de Boulevard hun thuis vinden.

In de gesprekken met experts uit de theaterwereld, beleidsmakers betrokken bij de bouw van theaters elders, de directie van ons eigen theater e.a. werd duidelijk dat zo’n theater alleen maar kan bestaan met twee zalen. Allereerst een grote zaal voor de nationale en internationale voorstellingen van allure. Musicals mogen dan niet meer reizen. Grote gezelschappen als het Scapino Ballet doen dat wel en die kiezen uit twintig relevante regionale theaters. Daar is een zaal met een groter podiumoppervlak voor nodig dan het huidige én zo’n 1000 stoelen: anders komen ze niet. Daarnaast een tweede zaal waar pop-concerten, kleinere voorstellingen, stadsprogrammering en events plaatsvinden. Onmisbaar voor de gewenste programmering én voor een gezonde exploitatie. Side-programmering naast een grote voorstelling wordt immers steeds gangbaarder en wie ooit een congres of event heeft georganiseerd heeft weet dat locaties met slechts één zaal nooit geboekt worden.

Het alternatieve voorstel van het College kon daarom niet op de steun van de PvdA rekenen. Dat voorstel was de omgekeerde wereld. Het ging enkel uit van dat wat politiek gezien haalbaar was: men bepaalde de plek (aan de parade) en de prijs (60 miljoen) en welke ambities daar inpasten moesten we maar afwachten. Sterker: de ambitie van twee zalen werd losgelaten. Samen met GroenLinks hebben we daarom ingezet op een alternatief dat naast haalbaar ook wenselijk is: de inhoud die we wensen (inclusief twee zalen), voor een prijs die we willen betalen, op een plek waar eveneens draagvlak voor is.

En ja, dat is nog altijd een compromis. Daar hebben we als PvdA-fractie lang en indringend met elkaar het gesprek over gevoerd. Maar uiteindelijk was voor ons doorslaggevend dat nog eens jarenlang discussiëren zonder gezamenlijke politieke wil het theater en haar bezoekers niet verder brengt.

In dit alternatief hebben wij -met alle mitsen en maren- vertrouwen. En wij niet alleen. Het alternatieve voorstel van GroenLinks en de PvdA dat ik namens onze fractie heb uitonderhandeld heeft een meerderheid van zeven van de elf partijen achter zich gekregen. In de gemeenteraad en waarschijnlijk straks ook in de verkiezingsprogramma’s zoals de meeste partijen lieten weten. Samen met het theater wordt het voorstel nu uitgewerkt. Begin volgend jaar weten we of het lukt inhoud, plek en prijs met elkaar te verenigen.

Als dat zo is kan er na tien jaar eindelijk een punt gezet worden achter het langst slepende dossier van de Bossche politiek. Zodat het theater weer een plek wordt waar we trots op kunnen zijn.